Hristiyanlıkta

ONDALIK, SUNU VE SADAKA

“Dünyasal zenginlik ve mal konusunda Kutsal Kitap’a göre edinmemiz gereken yüreğin ne olduğu ve Hristiyanlıkta Ondalık-Sunu-Sadaka hakkında bir araştırma”

KONU:

1-) “Ondalık-Sunu-Sadaka” hakkında “çoğu insan neden maddi kurbanlar ver[e]miyor?” sorusundan yola çıkarak; bunların ne olduğu, neden verildiği konusunu açıklığa kavuşturmak; ve böylece bu kurbanların ne olduğunu anlatmaya ya da Kutsal Kitap’ta olduğunun ispatına kalkmadan; “'Verme' konusunda değişmesi gereken yürek tutumu” hakkında Kutsal Kitap’ın, Hristiyanlara kazandırmak istediği yürek tutumu ve berekti doğru anlamak.

2-) “Hristiaynlıkta Ondalık-Sunu-Sadaka” konusuna bakarak, bu konddaki ilgisizliği, isteksizliği, kararsızlığı, bilgisizliği ve/veya umursamazlığı ortaya çıkarmak.

XIV./ Ondalık-Sunu-Sadaka

XIV.1-) Kilise Olarak Sorumluluğumuz

Tek bir evrensel kilise dediğimiz; İsa Mesih’te tam olan kurtuluşlarını bekleyen, O’nun kanı ile yıkanmış, Kutsal Ruh tarafından kutsanmış ve mühürlenmiş, gerçek Hris­tiyan imanlıların kutsal bir cemaatine ve topluluğuna inanıyoruz.[1]

Kilise kurumsal bir yapılanmanın ötesinde diri bir varlık ola­rak vardır; Mesih aracılığı ile Tanrı’nın Kutsal Sözü ve Kut­sal Ruhu’nun yetkisi altında kutsal bir cemaat ve topluluk olarak yaşamını sürdürür.

Bu kutsal cemaat ve topluluk kurtulmuş olanların bir araya gelmesiyle oluştuğundan aynı bedende birbirleri­nin üyeleri olarak Tanrı’nın kendilerine verdiği arma­ğanlara göre O’nun talimatlarına ve disiplinine uyarak İsa Mesih’in boyunduruğuna boyun eğerek ve birbirlerini bina etmek için hizmet ederek kiliseye bağlanmaya ve kilisenin birliğini korumaya mecburdurlar.[2]

“Kilise olmak ve bu kilisenin bir üyesi olmak” doğru bir şekilde anlaşılmadıkça “kutsal bir cemaat ve topluluk” olma konusunda da en doğruya yaklaşmakta başarısız kalacağız. “Ondalık-Sunu-Sadaka” konusuna böyle bir bilinç ile bak­malıyız.

Müjde’nin pak vaazı ile meşgul olma gerçek kilisenin özelliklerinden biri olup; bu kilise Mesih’in teşkil ettiği şekilde pak sakramentlerin uygulanmasını sağlar; hata­ları düzeltmek için kilise disiplinini uygular; Tanrı’nın pak Sözü’ne uygun olarak buna zıt olan her şeyi reddeder ve tek Baş olarak İsa Mesih’i tutarak kendi kendini yönetir.[3]

Böylece kilise üyeleri “Tanrı’yı bütün canıyla sevmek ve in­sanı kendisi gibi sevmek” ve Kutsal Kitap’ın öğretisi altında “günahtan kaçmak ve doğruluğu takip etmek” ile dünyasal bir kurumdan (dernek veya kulüp) ayrı olarak Hristiyan ol­manın işaretini taşırlar. Hristiyan olma işareti yani “Mesih’e benzeme” yönü ile bir Hristiyan kutsal bir cemaat ve toplu­luk üyesi olarak diğer uluslardan ayrılır. “Ondalık-Sunu-Sa­daka” konusunda ayrıcalık ve sorumluluklarına sahip çıkmak da kilise olmanın doğru anlaşılması ile birlikte el ele yürü­mesi gereken bir konudur. Çünkü Maddi Kurbanları sade­ce bir acıma, bir iyi niyet ifadesi olarak değil, iyilik yap­ma duygusu ile değil; Tanrı’nın Kutsal ve İlahi Sözü’nde yazıldığı için ve bu Kutsal Söz’de yazılana göre, doğru bir bakış açısı ile sunmamız gerekir.

Kilisenin Rabbimizin Sözü’nde öğrettiği ruhsal düzene göre yönetilmesi, Tanrı’nın Sözü’nü vaaz etmek ve sarka­mentleri yönetmek için görevliler ya da pastörler olma­lıdır. Aynı zamanda kilisenin konseyinin oluşturulması için pastörlerle birlikte presbiterler ve dyakonlar da olmalıdır. Hem fakirler hem acı çekenler ihtiyaçlarına göre yardım ve teselli bulsunlar diye bu düzen ile gerçek din korunur.[4]

Böylece Rabbimizin Sözü’nde öğrettiği ruhsal düzenin öğre­tilmesi, korunması ve yaşanması için gerekli olan şeylerden biri olarak “Ondalık-Sunu-Sadaka” konusuna bakarız. Ve Rabbimizin Sözü’nde öğrettiği ruhsal düzenin bütünü içinde VERME konusunun sabırla, tekrar tekrar anlatılması ve öğretilmesi yine kilisenin görevlilerinin (pastor, dyakon, presbiter) sorumluluğudur.

XIV.2-) Kutsal Kitap’ta Ondalık-Sunu-Sadaka

Elçilerin İşleri 20:31 Bunun için uyanık durun. Üç yıl boyunca, aralıksız, gece gündüz demeden, gözyaşı döke­rek her birinizi nasıl uyardığımı hatırlayın.

32 "Şimdi sizi Tanrı'ya ve O'nun lütfunu bildiren söze emanet ediyorum. Bu söz, sizi ruhça geliştirecek ve kut­sal kılınmış olan bütün insanlar arasında mirasa kavuş­turacak güçtedir.

33 Ben hiç kimsenin altınına, gümüşüne ya da giysisine göz dikmedim.

34 Siz de bilirsiniz ki, bu eller hem benim, hem de be­nimle birlikte olanların gereksinmelerini karşılamak için hizmet etmiştir.

35 Yaptığım her işte sizlere, böyle emek vererek güçsüz­lere yardım etmemiz ve Rab İsa'nın, 'Vermek, almaktan daha büyük mutluluktur' diyen sözünü unutmamamız gerektiğini gösterdim."

Bu ayetlerde “VERME” konusunun Tanrı’nın İlahi ve Kutsal Sözü’ne göre nasıl biçimlendiğine dikkat edin. Mesih gibi Kelam’dan uyarmak; Mesih gibi Kelam’a uyarak yaşamak ve bu şekilde ruhça gelişerek kutsal kılınmak; “komşunun ma­lına göz dikmeyeceksin” diyen emre göre yaşamak (Çıkış 20:17 –On Emir) ile ilişkili olarak; bütün bunların sonucu olaraktan “emek vererek güçsüzlere yardım etmemiz” söz ko­nusudur.

Böyle “emek vererek” çalışıp kazanıp biriktirerek ve bunları Tanrı’nın yüceliği ve görkemine adayarak “Ondalık-Sunu-Sadaka” vermek; ve bunu “güçsüzlere yardım etmemiz” için emek vererek kullanmamız Mesihsel yaşamın bir parçası olarak vardır.

Böylece “Ondalık-Sunu-Sadaka” hayatımızdan eksik kalırsa Mesihsel yaşamımızın içinden bir şeyi çıkarmış; yani hem dünyasal hem ruhani hayatımızda Mesihsel yaşamın bereket­lerinden bir payı dışarıda tutmuş olacağız.

Bu ayetlerde “vermek” mutluluk ile yani bereketlenme ile ilişkilendiriliyor. Böylece Tanrı’nın Sözü’nde yazılana göre bir yaşamı benimsemiş olarak verenler (bağışta bulunanlar) bereketleneceklerdir. Kilisenin ve görevlilerin ihtiyacı için, Müjde’nin ilanı ve tanıklığı için, Tanrı halkının ve ulusların yaralarını sarmak için verenler bereketleneceklerdir.

Ancak günah ve düşüşün bize bıraktığı kötü miras “VERME” konusu önünde bir engeldir. Günahın “içimizde her türlü açgözlülüğü ürettiğini” bilen Tanrımız (Romalılar 7:8) On Emir’de bu yüzden “açgözlü olmayacaksın” demiştir. Bu yüzden de Mesih’e bakmakla ve O’nun gibi yaşamakla cömert olmak konusunda doğru bir örneğe bakmış ve doğru bir örneği yaşamış oluruz. Çünkü Mesih çok vermiştir; Mesih bütün varlığını Tanrı’yı hoşnut eden bir kurban sunusu olarak bize vermiştir; ve Mesih bunlardan önce sahip olduğu yüceli­ğinden soyunmuş yani kendi zenginliğinden vazgeçmiştir; Mesih bu şekilde çok vermiştir.

Bizse Tanrı’nın koyduğu düzene göre sahip olduklarımızın onda birini vermeye çağrılıyoruz. Ve her verdiğimizde, Tan­rı’nın bize daha çok vermiş olduğunu daha açık bir şekilde görmüş, göstermiş ve bunu dünyaya ilan etmiş oluyoruz.

“Günah içimizde her türlü açgözlülüğü üretti” diyen Roma­lılar 7:8 ayetini tekrar hatırlarsak “Ondalık-Sunu-Sadaka” kurbanları ile bir anlamda yaşamlarımızı günah ve düşüşten önceki duruma getirme arzumuzu güçlendiririz. Bu maddi kurbanlar ile kendimizi açgözlülükten koruyarak yaşamla­rımızın Tanrı’nın iradesi altına getirme arzumuzu güçlendi­ririz.

Bize verilenden fazlası değil, bize verilenin azı istenmektedir. Ve bu “az” miktar Tanrı’nın bereketlemesi ile bize mutluluk yani bereket getirmekte; yani her şeyde ve her zamanda tat­minkâr yaşamı getirmektedir.

Bu tatminkâr yaşam da başka bir zamanda sizin eksiğinizin Rab’de tamamlanacağı güvenini içermektedir:

II. Korintliler 8:13-15 Amacımız sizi sıkıntıya sokup baş­kalarını rahatlatmak değildir. Ama eşitlik olsun diye, şimdi elinizdeki fazlalık onların eksiğini tamamladığı gibi, başka zaman onların elindeki fazlalık sizin eksiğini­zi tamamlasın. Öyle ki, "Çok toplayanın fazlası, az topla­yanın da eksiği yoktu" diye yazılmış olduğu gibi, eşitlik olsun.

Böylece “Ondalık-Sunu-Sadaka” kurbanları Tanrı’ya ve O’nun İlahi Sözü’ne olan güvenimizin bir ifadesi olarak vardır.

Beş ekmek ve balığı çoğaltan Mesih’in beş bin kişiyi nasıl doyurduğunu hatırlarsak (Luka 9:10-17); “onlara siz yiyecek verin” diyen Mesih’e (Luka 9:13) itaat ile, bizler de kendi­mizde olanın azını sunduğumuzda bize düşen işi yapmış ve gerisini Tanrı’nın lütufkar sağlayışına teslim etmiş oluruz. Böyle bir güven ile yaşayanlar “Tanrım da her ihtiyacınızı kendi zenginliğiyle Mesih İsa'da görkemli bir biçimde kar­şılayacaktır” diyen Filipililer 4:19 ayetini yaşamış olurlar; bu ayeti bir tanıklık vesilesi yapmış olurlar.

Tanrı Sözü’nde yazılana göre böyle bir güvenle sunulan mad­di kurbanlar Mesih’in sözlerini ve mucizelerini ilan yanında bunlara olan güvenin de bir işareti olurlar.

XIV.3-) Kutsal Kitap’ta Ondalık-Sunu-Sadaka

3.a-) Çıkış 35

Çıkış 35: 4 Musa bütün İsrail topluluğuna seslenerek şöy­le dedi: «RAB'bin buyruğu şudur:

5-7 Aranızda armağanlar toplayıp RAB'be sunacaksı­nız. İstekli olan herkes RAB'be altın, gümüş, tunç; laci­vert, mor, kırmızı iplik; ince keten, keçi kılı, deri, kırmızı boyalı koç derisi, akasya ağacı armağan etsin.

Bu ayetlerde Musa’nın Toplanma Çadırı için “RAB’bin buy­ruğu” olarak halka “RAB'be armağanlar sunacaksınız” dediğine tanık oluyoruz.

Bunun neticesinde Toplanma Çadırının ihtiyaçları hatırlatıl­dıktan sonra (Çıkış 35:5-19) Musa halkın yanından ayrılıyor (Çıkış 35:20). Ve “RAB’bin buyruğu” üzerine halk da “is­tekle ve hevesle” bunları getiriyor:

21 Her istekli, hevesli kişi Buluşma Çadırı'nın yapımı, hizmeti ve kutsal giysiler için RAB'be armağan getirdi.

22 Kadın erkek herkes istekle geldi, RAB'be her çeşit altın takı, broş, küpe, yüzük, kolye getirdi. RAB'be arma­ğan ettikleri bütün takılar altındı.

29 Kadın erkek bütün istekli İsrailliler RAB'bin Musa aracılığıyla yapmalarını buyurduğu işler için RAB'be gönülden verilen sunu sundular.

Böylece “Ondalık-Sunu-Sadaka” kurbanlarını “RAB’bin buyruğu” olduğu için ve “RAB’bin buyruğu’na” uygun olarak veririz. Ve “RAB buyurduğu” yani RAB bize seslenip bizi çağırdığı için bu kurbanları veririz. Ve RAB’bin bize olan seslenişine bir cevap olarak, 21 ve 29 ayetlerinde görül­düğü üzere bunu “istekle ve gönülden” yaparız.

“Vermek, almaktan daha büyük mutluluktur” diyen Tanrı Sözü’nün yaşamlarınıza sevinçli bir bereket olmasını dilerim.